Kopij aanleveren en reageren:
Heeft u een leuke tip of idee voor de nieuwsbrief? Dan kunt u contact opnemen met onze hoofdredacteur Niels van Beelen via n.vanbeelen@meewering.nl of 088 0075 805.
In elke nieuwsbrief schrijft Niels van Beelen een column om mensen te intrigeren en informeren.
September 2020 – Verheugen met attentie
Zo rond 16.00 uur op 20 juli, terwijl de zon scheen op een kleurvolle achtertuin, kreeg ik het mooiste compliment van mijn leven te horen. Ik was op kraamvisite bij een aardige collega van mij, samen met een geliefde ex-collega van ons. Laten we deze Collega 1 en Collega 2 noemen. Collega 1 had nu een tweede dochtertje, die te schattig was om geen bezoek te krijgen. De kraamvisite was al eerder gepland maar uitgesteld vanwege de quarantaine, waardoor we allen stonden te popelen om elkaar te zien. Collega 2 en ik hadden ook wat cadeaus geregeld, zowel voor het nieuwe kindje als voor haar zusje, die een paar jaar ouder is. We waren al ruim een uur aan het praten, toen Collega 3 onverwachts langskwam met haar vrouw. Toen Collega 1 uitlegde aan de vrouw van Collega 3 wat voor persoon ik ben, zei hij het volgende: “Niels is de sociaalste op werk.”
Ik moet toegeven dat ik eerst ongelovig was over die opmerking. Hoewel ik al ver vooruit ben gekomen met socialiseren, is het niet zo dat ik elke werkdag urenlange gesprekken hou met elke collega. Naast het feit dat onze leiding dat hoogstwaarschijnlijk niet op prijs zou stellen, ben ik geen praatgraag persoon. Ik besteed het merendeel van mijn vrije tijd in mijn kamer, waarbij ik dan een dik boek lees, een lange film bekijk of gebruik maak van een van de vele mogelijkheden van mijn computer. Maar toen kwam het bij me op dat Collega 1 het niet had over mijn babbelkunde, maar over hoe attent ik door het leven ga.
Toen ik jong was, had ik vanwege mijn autisme grote moeite om de gedachtepatronen van anderen te begrijpen. Het idee dat iemand tot een andere conclusie kon komen dan ik, vond ik toen absurd. Wat vele mensen leren als kleuter, moest ik op latere leeftijd leren. In het besef van mijn achterstand, deed – en doe – ik mijn best om altijd in de schoenen van anderen te lopen. Wat zou ik voelen op dat moment, wat zou ik in die positie op prijs stellen; dergelijke vragen spoken constant rond in mijn hoofd. Ik vond het vroeger jammer dat dit zich vaak vertaalde in kleine daden, maar blijkbaar zeggen deze meer dan woorden. Als iemand de kamer van de afdeling communicatie binnenkomt, pak ik de communicatie snoepdoos om een traktatie aan te bieden. Als we thuis een volle spaarkaart van de supermarkt hebben – wat met de hoeveelheid boodschappen dat onze familie doet al snel lukt – ga ik liefhebbers ervoor zoeken. Wanneer een klein kind even alleen staat, kijk ik of ik wat gezelschap kan geven.
Tijdens de kraamvisite besteedde ik ook tijd met het oudere zusje. Ik hielp haar met haar krijtjes en was een aandachtige toeschouwer toen ze ging dansen met een bellenblaas stok. Uiteindelijk moesten Collega 2 en ik vertrekken, waarbij ik het oudere zusje bedankte voor haar prestatie met de zeepbellen. Ze reageerde verlegen met een “dank je” terug. Ik weet niet of ze zich dat compliment van mij nog herinnert. Persoonlijk zal ik altijd de dag herinneren dat ik hoorde dat al mijn harde inzet wordt gewaardeerd. Vrees dus niet om mensen te complimenteren voor hun goede daden. Het kan heel wat voor hen betekenen.
Niels van Beelen
Niels van Beelen heeft een Bachelor in Media, Information and Communication (BMIC) en is sinds 2013 werkzaam als ondersteuner communicatie bij MEE & de Wering. Hier werkt hij aan de redactie van nieuwsbrieven, het bijhouden van de MEE Vakantiewijzer, het zoeken van evenementen en onderwerpen voor de agenda en Twitter en meer.
Foto is gemaakt door Keesnan Dogger.